Bakıcımızın başlamasına 6 gün kalmıştı ki bugün telefon geldi. "Bir tanıdığımızın bakıcıya ihtiyacı var, çok da iyi fiyat verdiler ben ona bakmaya karar verdim." Sinirden susup kaldığımı hatırlıyorum. Sonra eveledim geveledim, benden yaşça çok büyük birini fırçalamamak için kendimi zor tuttum. Telefonu kapadığımda ter içindeydim, kafam zonkluyordu.
Bu tanıdık nedense bugün çıkıverdi, önceden yoktu. Bir aydır iş arayan bu ablanın tanıdığı şimdiye kadar neredeydi? Fiyat farkı da az değil hani tam 300 lira fark var arada.
Sonra züğürtçe kendimi teselli ediyorum, iyi ki şimdi oldu olanlar, ya başladıktan sonra olsaydı, dımdızlak kalırdım ortada. Herşeyde bir hayır vardır diyorum. Ama arada yine delleniveriyorum.
Neymiş??? Yeni tanıdığın birine hemen güvenmeyeceksin, ihtiyacım var dediği için kendi ihtiyaçlarndan kısmayacaksın, onun gereksinimlerini düşünüp dertlenmeyeceksin, hayatına pırt diye giriveren biri aha da böyle zırt diye çıkıverir.
Yani kamera takmaktan da vazgeçmiştim, şimdi iice gerildim ya, yok aman çouğumla arasında mesafe olur, rahat davranamaz felan hikaye. Biri ile yeni mi tanışıyorsun gerçekten mesafeyi ayarlaman lazım.
Anlayacağınız paramparçayım, güvenim kırıldı, ön yargılarım depreşti. Ne zor işlermiş bunlar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder